Üşüyorum...

Bu defa sizinle bir şiirimi paylaşmak isterim.

Üşüyorum...

Dışarda hava sıcak, ben içerde üşüyorum.

Soğukları sevmiyorum, üşüyorum.

Üşüyen sadece bedenim değil,

Kalbim üşüyor, yalnızım.

Yalnızlık beni bana bağlıyor,

Kendi eksenimde dolanıyorum.

Sağımda duvar, solumda duvar

Üşümüyor, titriyorum.

İçerim dışarı olmuş, dışarım içeri

Beynim üşüyor,

Düşünceler benden kaçıyor,

Düşünemiyorum, unutuyorum, utanıyorum.

Birisi bir çubukla dereyi karıyor,

Beynim bulanmış, aklım boşa akıyor.

Ben o bulanıklıkta yönünü bulmaya çalışan bir balık,

Odam bir akvaryum, ben susuzlukta boğuluyorum.

Dışarı atmak istiyorum kendimi ama üşüyorum.

İçerde üşümekten, dışarda boğulmaktan korkuyorum.

Nasıl ve niye yaşıyorum?

Yaşadım mı, yaşamadım mı bilemiyorum.

Ha yüz yirmi metrekare, ha iki metrekare, ne fark eder?

Orada da duvarlar arasında, burada da,

Nefes alamadıktan sonra.

Kendimi kapamışım, ağlıyorum.

Üşüyorum ben, üşüyor ve küçülüyorum.

Selçuk Büyüktanır, Ankara 2015